Γράφει ο Φώτης Βακιρτζηδέλης
Οι στίχοι από δυο τραγούδια στοιχειώνουν τις σκέψεις μου για την σκληρή και αδυσώπητη αλήθεια που περιέχουν και δεν μπορώ να ησυχάσω.
H ζωή σου να το ξέρεις
είναι επικηρυγμένη
για την Ελλάδα να πεθαίνεις είναι άλλο
κι’ άλλο εκείνη να σε πεθαίνει
Όταν το 1986 Η Χάρις Αλεξίου τραγουδούσε αυτούς τους στίχους, ίσως, να υπήρχε μια δόση υπερβολής. Στην Ελλάδα του 2017 όμως είναι η απόλυτη πραγματικότητα. Η χώρα μας είναι γεμάτη από μνημεία πεσόντων σε αγώνες αιώνων. Θεωρώ μεγαλύτερη βεβήλωση των μνημείων αυτών και από τα γκράφιτι των πιτσιρικάδων και τεράστια ύβρη στην μνήμη των ανθρώπων που θυσιάστηκαν για την Ελλάδα την “απότιση φόρου τιμής” από κάποιους με σινιέ κοστούμια και ταγιεράκια ή με φανταχτερές στολές φορτωμένες με παράσημα και μετάλλια που δεν ξέρω πότε και που τα κέρδισαν. Στέκονται μπροστά στο κάθε μνημείο, καταθέτουν το στεφάνι (το οποίο – φυσικά - θα τους το κουβαλάει κάποιος λακές ή κάποιος μικρός βαθμοφόρος) και σκύβουν το κεφάλι ευλαβικά. Πόση υποκρισία – ή χοντρό δούλεμα για το κοπάδι – από ανίκανους ή μιζαδόρους ή τσιράκια των “εταίρων” μας πολιτικούς ή κομματικά διορισμένους Αρχηγούς. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που την ίδια στιγμή στέλνουν στον θάνατο χιλιάδες συμπατριώτες μας. Και μη μου πείτε ότι υπερβάλλω. Δεν είναι θύματα τους μόνο οι χιλιάδες που αυτοκτόνησαν τα χρόνια της κρίσης που αυτοί δημιούργησαν. Τουλάχιστον όσοι αυτοκτονούν καταγράφονται και έχουμε ένα στοιχείο για τον αριθμό τους. Δεν είναι θύματα τους όλοι αυτοί που πέθαναν γιατί τους έκοψαν τα φάρμακα για τον καρκίνο, το σάκχαρο, το αλτσχάϊμερ και τόσες άλλες θανατηφόρες ασθένειες; Δεν είναι θύματα τους τόσοι νοικοκυραίοι που είδαν κόπο και τίμιο ιδρώτα πολλών ετών να χάνεται, να βρίσκονται καταχρεωμένοι και να μην άντεξε η καρδιά τους;
Φυσικά οι θάνατοι αυτοί καταγράφονται σαν αποτέλεσμα της ασθένειας τους ή στην γενική φράση «ο θάνατος προήλθε από παθολογικά αίτια».
Και δεν είναι ηθικοί αυτουργοί μόνο φυσικών θανάτων. Γιατί ο θάνατος έχει πολλά πρόσωπα. Δεν είναι θάνατος οι στρατιές ανέργων, το ανύπαρκτο μέλλον χιλιάδων νέων, οι πετσοκομμένες συντάξεις, ο βασικός μισθός των 480€, η εξοντωτική φορολογία των επαγγελματιών, οι κατασχέσεις περιουσίας που αποκτήθηκε με κόπο ετών και τόσα άλλα.
Δεν είναι “θάνατος” όλα αυτά; Θάνατος της ποιότητας ζωής, θάνατος της ελπίδας για ένα καλύτερο αύριο…
Όλα αυτά τα περιγράφει με λίγες λέξεις ο Απόστολος Ρίζος στο τραγούδι του 2015 με τίτλο “Σ’ αυτή τη χώρα”.
Αυτή η μάνα που μας στέρησε το γάλα
θέλει με δάκρυ να ποτίσει την αυλή της
θέλει με αίμα να δροσίσει το κορμί της
κι όταν της δώσεις όλα αυτά, ζητάει κι άλλα.
Ναι φίλοι μου. Ζητάει κι’ άλλα. Για να πλουτίσουν κι’ άλλο οι ανεπάγγελτοι πολιτικοί μας, οι αδηφάγες Τράπεζες και οι 200-250 οικογένειες που έχουν συγκεντρώσει τον πλούτο όλης της χώρας.
Και τα πετυχαίνουν όλα αυτά βασιζόμενοι σε δυο δικά μας «λάθη». Στον ωχαδερφισμό που μας διακρίνει σαν λαό και στον τρόμο. Τον τρόμο που σπέρνουν τα ξεπουλημένα και διαπλεκόμενα συστημικά κανάλια και εφημερίδες της Αθήνας. Και αυτοί κατακεραυνώνουν την τρομοκρατία. Αφού δηλώσω ότι είμαι φανατικός κατά κάθε μορφής τρομοκρατίας, ειδικά της τυφλής των μικροομάδων που θέλουν και αυτοί να μας σώσουν αγωνιζόμενοι στο όνομα του λαού χωρίς την έγκριση του (σαν τους πολιτικούς), θα πω ότι ξεπουλημένοι και ανάλγητοι πολιτικοί είναι οι τρομοκράτες και όχι κάποιοι πιτσιρικάδες που το παίζουν Τσε Γκεβάρα. 
Γιατί τρομοκρατία είναι να σε κοιτάζει το παιδί σου και να σου λέει: Πεινάω.
Γιατί τρομοκρατία είναι να ρωτάς τον άνεργο τι θα κάνει και να σου λέει με απόγνωση: Δεν ξέρω
Γιατί τρομοκρατία είναι τα βουρκωμένα μάτια του συνταξιούχου που αναρωτιέται: Να πάρω τα φάρμακα μου ή να πληρώσω την ΔΕΗ;
Γιατί τρομοκρατία είναι να ρωτάς τον αριστούχο πτυχιούχο τι θα κάνει και να σου λέει: Μάλλον θα φύγω στο εξωτερικό.
Νομίζω ότι εδώ που φτάσαμε η μόνη λύση που μας απέμεινε είναι να αδειάσουν τα Café και τα τσιπουράδικα και να γεμίσει ο δρόμος. Και θα τελειώσω με κάτι που διάβασα στο μεγάλο καφενείο, στο facebook ντε.
Ή θα νικήσει ο δρόμος
ή θα νικήσει ο τρόμος.
Εμείς θα επιλέξουμε…
Σ.Σ. Ζητώ συγνώμη αν χάλασα την ησυχία κάποιων μέσα στο καλοκαίρι αλλά δεν απευθύνομαι σ’ αυτούς. Στους “άλλους” απευθύνομαι. Σε αυτούς που ζουν σε Νιρβάνα θα απευθυνθώ όταν τους πάρουν το σπίτι, όταν τους κλείσουν την επιχείρηση ή όταν τους στείλουν για εγγραφή στους ανέργους του ΟΑΕΔ. Όλα θα γίνουν με την σειρά τους. Το “κόλπο” είναι καλά στημένο και κανείς δεν θα ξεφύγει…