“Τα σκουπίδια στα σακούλια μου μυρίζουν γιασεμιά…”

Γράφει ο Δημήτρης Ζιώγας
Το θέμα της επικαιρότητας - και σημείο αντιπαράθεσης μεταξύ πολιτικών αλλά και καθημερινών ανθρώπων – είναι η αποκομιδή των απορριμμάτων σε όλη τη χώρα. Η κατάσταση είναι σε όλους μας γνωστή και δε γίνεται να μη τη μυρίσεις... καθώς όλη η πόλη αναδύει μια υπέροχη μυρωδιά που μου θύμισε το τραγούδι «Κακοσάλεσι»

του Γιάννη Μηλιώκα που μας δείχνει ότι από το μακρινό 1986 ως και σήμερα – πέρασαν 31 χρόνια -  δεν έχουν αλλάξει και πολλά πράγματα στη χώρα.
Δε θα επιχειρηματολογήσω υπέρ ή κατά, δε θα σταθώ στο δικαίωμα της απεργίας ή στο αγαθό της δημόσια υγείας. Το σημερινό μου σημείωμα θα έχει ως στόχο να αναδείξει την κοινωνική και ατομική ευθύνη του καθενός μας. Άλλωστε σύμφωνα με τον Πλάτωνα η τέλεια Πολιτεία είναι εκείνη, που τόσο σε κρατικό όσο και σε ατομικό επίπεδο, κυβερνάται από το Λόγο και σκοπεύει στο Αγαθό.
Η κοινωνική ευθύνη των αρχόντων που χρόνια ολόκληρα υπόσχονται θέσεις εργασίας στο δημόσιο – το όνειρο κάθε Έλληνα –με τρίμηνες, εξάμηνες, δωδεκάμηνες συμβάσεις προκειμένου να ψηφιστούν από απεγνωσμένους ανθρώπους που ψάχνουν μια δουλειά για να βγάλουν τα προς το ζην ή από τον κομματικό τους στρατό που απαιτεί προσλήψεις. Σε ένα παράλληλο σύμπαν θα έπρεπε να φροντίζουν για να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας μέσω της βελτίωσης του συστήματος αποκομιδής, δημιουργίας ενός συστήματος διαχείρισης απορριμμάτων και επενδύσεων στον τομέα της ανακύκλωσης.
Η κοινωνική ευθύνη των εργαζομένων στην καθαριότητα οι οποίοι εργάζονται ίσως στον πιο νευραλγικό τομέα  - μαζί με το χώρο της υγείας – αλλά επιμένουν να αγνοούν το κοινό καλό για το δικό τους όφελος. Προσωπικά είμαι υπέρμαχος των αγώνων των εργαζομένων αλλά θεωρώ ότι ο οποιοσδήποτε αγώνας δε μπορεί να βλάπτει ζωτικά δικαιώματα του κοινωνικού συνόλου. Δε μπορούμε βέβαια να απαιτήσουμε από τους εργαζόμενους να απεργήσουν τοποθετώντας μια κορδέλα στο μπράτσο όπως οι Ιάπωνες εργαζόμενοι – έχουμε άλλα ήθη και έθιμα εδώ – αλλά θα μπορούσε να βρεθεί μια άλλη μορφή κινητοποίησης βρε αδελφέ…
Η κοινωνική ευθύνη των πολιτών – απέναντι στους συμπολίτες μας – που βρήκαμε όλοι τώρα το κατάλληλο timing για να καθαρίσουμε τα υπόγειά μας και να πετάξουμε ότι έχουμε συσσωρεύσει στα πατάρια μας τόσα χρόνια. Ήμαρτον – κυρίες και κύριοι – μια σακουλίτσα ( ή και λίγο παραπάνω βρε αδελφέ) στο μπαλκόνι ή στην αυλή, καλά κλεισμένη και σε ένα δικό μας κάδο δεν έβλαψε το παλάτι μας ή την αισθητική μας (τρομάρα μας). Αλλά και η ευθύνη μας απέναντι στους άρχοντες που αντί να ζητούμε καλύτερες υπηρεσίες αποκομιδής απορριμμάτων επιμένουμε να ζητούμε θέσεις στο δημόσιο για το δικό μας παιδί.
Η ατομική ευθύνη όλων μας – από τον πρώτο πολίτη αυτής της χώρας ως και τον καθένα από εμάς – είναι ένα μέρος της κοινωνικής μας ευθύνης που αφορά τον καθένα και την καθεμία μας ως άνθρωπο και πολίτη μιας ευνομούμενης κοινωνίας. Έχουμε ευθύνη ως άνθρωποι, ως πολίτες, ατομικά για το χάλι στο οποίο έχουμε περιέλθει. Ας πάψουμε να το αμφισβητούμε πια. Όταν το ένα δάχτυλο υψώνεται για να δείξει τον άλλο, τα υπόλοιπα τέσσερα δείχνουν εμάς.
Οι Δανοί – αν θυμάμαι καλά – ζητούν να εισάγουν απορρίμματα για τις μονάδες ανακύκλωσής τους την ώρα που εμείς δε μπορούμε να δώσουμε λύση στα αυτονόητα. Ίσως θα έπρεπε να ξαναδιαβάσουμε το κεφάλαιο για την ατομική και κοινωνική ευθύνη που ο καθένας μας έχει και να ξαναπιάσουμε το νήμα από την αρχή. Σίγουρα το οφείλουμε στον εαυτό μας, στα παιδιά μας, στο συνάνθρωπό μας, σε αυτό τον ευλογημένο τόπο που ζούμε και φροντίζουμε να ασχημαίνει με κάθε τρόπο.
Μέχρι τότε ας απολαύσουμε όλοι μαζί τις ακτές της πατρίδας μας κι ας έρχεται ο Will Smithμε την οικογένειά του να μαζεύει απορρίμματα από τις παραλίες μας ενώ ο τοπικός άρχοντας αμφισβητεί ότι μάζεψε 22 σακούλες με σκουπίδια. Σε ένα παράλληλο – Γιαπωνέζικο – σύμπαν η λύση από τον πρώτο πολίτη του νησιού που δε φρόντισε γι’ αυτό ονομάζεται «χαρακίρι».
Καλό μας καλοκαίρι…

 

Ο Δημήτρης Ζιώγας είναι Διευθυντής Σπουδών του Genius Language Center