Στην ουδέτερη ζώνη Ελλάδας - ΠΓΔΜ, στο ύψος της Ειδομένης, όπου έχει στηθεί προσωρινός καταυλισμός προσφύγων βρέθηκε στο Σαββατοκύριακο 24 & 25 Οκτωβρίου ο Κώστας Τσομάκος για να καταγράψει σκηνές από την μίζερη καθημερινότητα των προσφύγων που φιλοξενούνται εκεί.

Στον καταυλισμό - που δεν επαρκεί για τις 4.000 ψυχές που περνάνε καθημερινά – βλέπεις ανθρώπους από όλα τα κοινωνικά στρώματα και κάθε ηλικίας, από μωρά παιδιά μέχρι πολύ ηλικιωμένους.
Οι πρόσφυγες και οι λαθρομετανάστες (γιατί υπάρχουν και τέτοιοι ανάμεσα τους) είναι από διάφορες εθνότητες. Υπάρχουν κυρίως Σύριοι αλλά και Ιρανοί, Αφγανοί, Αφρικανοί και λιγότεροι από άλλες εθνότητες.  
Η παραμονή τους εκεί γίνεται από αδιάφορη έως τραγική, ανάλογα με τις καιρικές συνθήκες ή από τις ποσότητες τροφίμων που φτάνουν από τις διάφορες εθελοντικές οργανώσεις.
Η απουσία της στοιχειώδους οργάνωσης από το επίσημο κράτος είναι περισσότερο από εμφανής. Έτσι  οι πρόσφυγες γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης από πολλούς ιδιώτες.
Κάτω από άθλιες συνθήκες διαβίωσης, περιμένουν την σειρά τους για να προωθηθούν σε χώρες της Βόρειας Ευρώπης (κύριος προορισμός τους η Γερμανία) που είναι ο προορισμός των πιο πολλών από αυτούς.
ΣΤΙΓΜΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΖΩΗ ΣΤΟΝ ΚΑΤΑΥΛΙΣΜΟ

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
•  

Την μεγαλύτερη και πιο ουσιαστική βοήθεια προσφέρουν οι διάφοροι Εθελοντές των οποίων η συμπεριφορά είναι συγκινητική. Στο πλευρό των προσφύγων που καταφθάνουν στη συνοριακή Ειδομένη για να συνεχίσουν το ταξίδι τους για την κεντρική Ευρώπη, βρίσκονται δεκάδες οργανώσεις, δήμοι και συλλογικότητες, που προσπαθούν να καλύψουν τις βασικές ανάγκες τους. Διεκπεραιώνουν την διανομή τροφίμων και ρούχων ή κλινοσκεπασμάτων που προσφέρουν διάφορες οργανώσεις από όλη την Ελλάδα. Την Κυριακή ήταν εκεί και ο Ροταριανός Όμιλος ανατολικής Λάρισας και μοίραζε ρούχα.
Την παροχή πρωτοβάθμιας ιατρικής φροντίδας και άλλες αντίστοιχες υπηρεσίες προσφέρουν οι  
 “Γιατροί χωρίς σύνορα”, οι εθελοντές του Ερυθρού Σταυρού και οι “Γιατροί του κόσμου”.

• 
• 
• 
• 
• 
• 
•  

Οι πρόσφυγες μετά από την ολιγοήμερη παραμονή τους στον προσωρινό καταυλισμό και αφού έρθει η σειρά τους χωρίζονται σε ομάδες των 50 ατόμων και εισέρχονται στα Σκόπια αφού προηγουμένως τους εφοδιάσουν με τρόφιμα ρούχα και κουβέρτες.

• 
• 
• 
• 
• 
• 
•  

Αυτό όμως που μένει στον επισκέπτη και τον σημαδεύει είναι τα βλέμματα αυτών των ανθρώπων που είναι θύματα του πολέμου που έχει σαν αιτία τον θρησκευτικό φανατισμό ή τα μεγάλα συμφέροντα που παίζονται στην περιοχή.  Στα μάτια αυτών των ανθρώπων διαβάζεις κάθε συναίσθημα που μπορεί να νιώσει ο κάθε άνθρωπος.
Φόβο, αγωνία, θυμό,πόνο αλλά κυρίως ελπίδα.

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
•  

Ο Κώστας Τσομάκος όταν μου έδινε τις φωτογραφίες, μου είπε: “Ήταν συγκλονιστικό. Έφταναν δυο μέρες για να μου αλλάξουν τον τρόπο σκέψης και όλη την κοσμοθεωρία μου. Είδα πόσο αδύναμο πλάσμα αλλά και πόσο μεγάλο θηρίο μπορεί να είναι την ίδια στιγμή ο άνθρωπος”.
Έτσι δεν νομίζω ότι μένει σε μένα τίποτα άλλο να γράψω εκτός από το να εκφράσω τις ευχαριστίες μου στον Κώστα Τσομάκο για αυτή την ξεχωριστή εμπειρία που μας χάρισε με τον φακό του…
Φώτης Βακιρτζηδέλης